 |
 |
سلام ِ نمی دونم چندم.
توی مطلب دومم نوشته بودم که با وجود تشکیل وبلاگ اما هنوز نمی دونم درباره ی چی می خوام بنویسم، هنوز هم نمی دونم،یعنی دنبالش رفتم اما پیدا نکردم.
هفته ی پیش توی فرهنگسرای شهری که توش زندگی می کنم یه جلسه بود(البته هفتگیه و من هم شرکت می کنم) که جلسه ی اولش بود ، اول بحث با تفاوت فرهنگ مشرق زمین و مغرب زمین شروع شد بعد کم کم به دین و سیاست هم کشیده شد.
نظرات و حرفها خیلی جالب و گاهی کاملاً ضد هم بودند، من و دوستم هم توی بحث شرکت داشتیم ، تقریباً با بقیه تئی یک جهت بودیم تا جایی که موضوع سکولاریسم اومد وسط،دو سه نفر بودند که به شدت از سکولار دفاع می کردند و من و دوستم از سیاست ما عین دیانت ماست ودیانت ما عین سیاست ما دفاع می کردیم ، البته به شدت !!
خلاصه دردسرتون ندم بحث بالا گرفت و جونم براتون بگه که داشت کار به کتک وکتک کاری می کشید که رئیس جلسه با زنگی تمام بحث رو یه طرف دیگه هل داد،اما ما این وسط از لطف دوستان بی نصیب نموندیم و ما رو به نام نامی دگماتیسم مفتخر کردند.(برای اطلاع بیشتر دگماتیسم در لغت یعنی ادعای چیزی بدون اثبات).البته وضع ظاهری ما در نائل آمدن به این افتخار بی تاثیر نبود(فقط من و دوستم توی اون جلسه چادر سرمون بود).
واقعاً چرا یه سری به قول خودشون مدرن و منورالفکر به خودشون همچین اجازه ای میدن که به اعتقادات بقبه توهین کنن؟؟ مگه ما تو یه کشور مسلمان و البته آزاد زندگی نمی کنیم؟؟پس چرا به ما که از دینمون حمایت کردیم توهین شد؟؟
چراااااااااااااااااااااااااااااااا؟؟؟؟
الا ای آهوی وحشی کجایی
مرا با توست چندین آشنایی
دو تنها و دو سرگردان ، دو بی کس
در و دامت کمین از پیش و از پس
بیا تا حال یکدیگر بدانیم
مراد هم بجوییم ار توانیم ...
که خواهد شد ، بگویید ای رفیقان
رفیق بی کسان ، یار غریبان ...
چو آن سرو روان شد کاروانی
چو شاخ سرو می کن دیده بانی
مده جام می و پای گل از دست
ولی غافل مباش از دهر سرمست
لب سرچشمه ای و طرف جویی
نم اشکی و با خود گفتگویی
به یاد رفتگان و دوست داران
موافق گرد و با ابر بهاران
چنان بی رحم زذ تیغ جدایی
که گویی خود نبودست آشنایی
چو نالان آمدت آب روان پیش
مدد بخش ز آب دیده ی خویش
نکرد آن همدم دیدین مدارا
مسلمانان ، مسلمانان ، خدا را !!
مگر خضر مبارک پی تواند
که این تنها به آن تنها رساند ...
حافظ
تو به من خندیدی
ونمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه ی همسایه
سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلوده به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
وتو رفتی و هنوز،
سالهاست که در گوش من آرام ،
آرام
خش خش گام تو تکرار کنان ،
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان
غرق این پندارم
که چرا ،
- خانه ی کوچک ما
سیب نداشت .
لاله از سوز عطش بنهاده سر بر روی خاک
ابر بی انصاف را بنگر که بر دریا گریست
سه ره پیداست
نوشته بر سر هر یک به سنگ اندر
حدیثی که ش نمی خوانی بر آن دیگر
نخستین : راه نوش و راحت و شادی
به ننگ آغشته ، اما رو به شهر و باغ و آبادی
دو دیگر : راه نیمش ننگ ، نیمش نام
اگر سر بر کنی غوغا ، وگر دم درکشی آرام
سه دیگر : راه بی بازگشت ، بی فرجام
من اینجا بس دلم تنگ است
و هر سازی که میبینم بد آهنگ است
بیا ره توشه برداریم
قدم در راه بی بازگشت بگذاریم
ببینیم آسمانِ هر کجا آیا همین رنگ است؟؟
 |
 |
