 |
 |
توی باغ پر گل عشق
زیر آسمون غمگین
نهال عشق من و تو
ریشه کرد توی زمین
روی صحنه ی صداقت
زیر بارون محبت
زیربوسه های خورشید
آروم آروم ریشه می کرد
اولش فقط نهال بود
یه نهال از جنس خوبی
یه نهال با برگای مهر
که گلاش بود رنگ پاکی
ولی یه روز توی این باغ
علف هرزه ای رویید
علفی که رنگ غم داشت
ولی شادمانه رویید
ولی تو دلت براش سوخت
اسم اون بازم یادت رفت
اونو جا دادی کنارت
بهش سر پناهی دادی
اونم خیلی خوب یادت داد
که نقاش کینه باشی
روزا پشت هم گذشتن
تو بدی رو پیشه کردی
مهربونی ها رو کشتی
به جاش تخم کینه کاشتی
گذاشتی اون دیو بدذات
اون علف هرزه ی زشت
اون خدای تیرگی ها
پیش ما بازم بمونه
بمونه تا که بسازه
یه دیوار از جنس نفرت
یه دیوار بین من وتو
که دیگه نریزه هیچ وقت
نگاه اول
آن وقت که دلت پیش دلم بود گرو
دامان مرا سخت گرفتی ، که نرو
آن وقت که دلت به دیگری شد مایل
کفش کجِ من راست نمودی ، که برو
.
.
.
نگاه دوم
عشق مولا کی کم از مولاستی؟
بنده بودن بهر او اولاستی
عشق حقیقی است ، مجازی مگیر
این دم شیر است به بازی مگیر
.
.
.
عاشقان عشق را فخر میفروشند
ارزانش مفروش
گل به گل ، سنگ به سنگِ این دشت
یادگاران تواند.
رفته ای اینک و هر سبزه وسنگ
در تمام در ودشت
سوگواران تواند
در دلم آرزوی آمدنت می میرد
رفته ای اینک ، اما آیا
باز بر می گردی؟
چه تمنّای محالی دارم
خنده ام می گیرد
حمید مصدق
حالا که اول راهم حساب سلامها دستمه.
سلام به تویی که اینجا رو برای وقت گذروندن انتحاب کردی، نمیدونم چی بنویسم که نظرت رو جلب کنه و از اینجا فراریت نده، شاید باید مثل معاملات ملکی ها بازار گرمی کنم وچاخان پاخان سر هم کنم تا این مرداب تو رو توی خودش اسیر کنه.
میدونی که من توی این وادی یه نو کیسه ام و هنوز چم وخم و قلق این سرزمین بیکران و مجازی و.... دستم نیومده ،بین خودمون باشه اما من حتی خیلی سرم نمیشد وبلاگ چیه و وبلاگنویس کیه.اما خوب چون عادت دارم توی هر کاری خودمو قاطی کنم تصمیم گرفتم که از دور یه دستی بر اتش وبلاگنویسی هم ببرم ، شاید شعله هاش مارو هم گرفت ودر خودش غرق و فنا کرد و بیشتر از یه گرمای معمولی نصیبمون شد.
افق دید من هنوز روشن نیست(احتمالا یا از غروب گذشته یا هنوز صبح نشده)و هدفهام هم هنوز کامل نیست،بازم بین خودمون بمونه حالا که اومدم توش و تا خرخره مثل ... توش گیر کردم فهمیدم عجب کار شاقیه.چون با بچه که طرف نیستی ،با چند تا دانشمند مثل خودت طرفی!!!که با من بمیرم ، بازم من بمیرم( آخه شما حیفه بمیرین) سرشون کلاه نمیره.ولی از شوخی گذشتهچون مخاطب رو لایق هر حرفی نمیذونم فعلا چیزی نمیگم.دنبال یه هدفی میگردم که آنچه همگان دارند او یک جا داشته بهشه(گشتم نبود نگرد نیست) برای همین فعلا چیزی برای گفتن ندارم،اما برای اینکه خیلی دست خالی نباشم وزیاد پشت سرم صفحه نذارین که این بابا هیچچچی نَوَفَهمه میگم که
از صلیب های کهنه سنتی که به گردن میکشیم ، امید معجزه نیست
عشق مسیحای زندگی است
که دیگر بار زنده بودنت را اعجاز میکند
به صلیب سنت اش مکش
نمیدونم از کیه
مدامم مست میدارد نسیم جعد گیسویت
خرابم میکند هر دم فریب چشم جادویت
پس از چندین شکیبایی شبی یا رب توان دیدن
که شمع دیده افروزیم در محراب ابرویت
سواد لوح بینش را عزیز از بهر ان دارم
که جان رانسخه ای باشد ز لوح خال هندویت
تو گر خواهی که جاویدان جهان یکسر بیارایی
صبا را گو که بردارد زمانی برقع از رویت
وگر رسم فنا خواهی که از عالم براندازی
برافشان تا فرو ریزد هزاران جان ز هر مویت
من و باد صبا مسکین ، دو سرگردان بی حاصل
من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت
زهی همت که حافظ راست از دنیی و از عقبی
نیاید هیچ در چشمش بجز خاک سر کویت
حافظ علیهم الرحمة
 |
 |
